In 1989 waren ze nog Theatergroep Kapok: theatermakers die nog geen idee hadden van het bestaan van trainingsacteren. Toen ze hiermee in aanraking kwamen, moesten ze in de hoogste versnelling schakelen om het vak snel onder de knie te krijgen. Dat betekende hard werken en leren. En als het gaat om een steile leercurve: wat kun je toch veel bereiken in korte tijd! Die leergierigheid zit in hun DNA. Ze willen begrijpen wat ze doen, waarom ze het doen en of het nog beter kan.

Dat geldt niet alleen voor hoe ze hun bureau runnen: hoe kunnen ze hun service naar klanten verder verbeteren? Hetzelfde geldt voor hun acteurs en programmamakers: iedereen heeft die innerlijke drang om te excelleren.